Paulien Rijkhoek is mijn naam en Piodoor is de naam waarmee ik mijn activiteiten in de wereld zet. “Piodoor” betekent “geschenk van toewijding” – om precies te zijn toewijding aan de bewustzijnsontwikkeling op Aarde.

Ik ben geboren in 1968. Mijn vader is in Amsterdam opgegroeid, mijn moeder in Twente. Ik heb een jongere tweelingbroer die al vroeg is overleden in de baarmoeder, een oudere zus, en een oudere broer die ernstige meervoudige beperkingen had (EMB) en met veel plezier heeft geleefd. Sinds eind 2009 woon ik met een paar katten in Oldenzaal.

Ik houd van eenvoud, diepgang en afwisseling in mijn leven – en het is een fijne uitdaging om daar een vruchtbare mix van te brouwen.

Dromen en ambities en nieuwe ideeën heb ik ook in overvloed, en ik ervaar het als levenskunst om (allereerst) dik tevreden te zijn met wat er is en (vervolgens) van daaruit een stap te zetten in de richting van een volgend doel.

Ik geniet ervan het leven te beschouwen en te beleven in alle facetten. Inclusief de zonnige en de schaduwrijke kanten, de liefde en de angst, het licht en het duister, en vooral ook inclusief het begin en het einde, de vreugde rond het verwelkomen en de rouw rond het afscheid nemen. Zonder het een bestaat het ander niet en vice versa, alles verrijkt elkaar en het geheel stroomt in opeenvolgende cirkels door ons leven.

Wie het aandurft om mee te stromen en gaandeweg te veranderen, wie het aandurft om in zichzelf te zien wat het meestromen belemmert en die blokkades op te ruimen, maakt het leven voor zichzelf gemakkelijker. Na verloop van tijd zal dan ook blijken dat de benodigde veranderingen ten goede geweest zijn.

Transformatie is een onderwerp dat mij mateloos boeit. Het is in wezen ook de rode draad door de afwisseling die ik zo prettig vind en de verbinding tussen de verschillende dingen waar ik me graag mee bezig houd.

Leven & dood: van ‘einde verhaal’ naar ‘overgang’

Waarom werk ik graag met mensen die zich voorbereiden op het sterven van hun lichaam? Voor mij is de dood altijd een deel van mijn leven geweest.

Zo heb ik een tweelingbroertje dat al vroeg in de baarmoeder is overleden. Dit komt vaak voor en heeft een behoorlijke impact op degene die wel blijft leven.

Mijn oudere broer had meervoudige beperkingen. Vroeger dacht men dat hij niet ouder dan een tiener zou kunnen worden, dus elke keer als hij ziek was, hing het eind van zijn leven boven ons hoofd. Dat heeft (gelukkig) wel even geduurd, want hij is met heel veel levenslust bijna vijftig geworden.

Mijn vader ging over toen ik zelf een tiener was, en als volwassene heb ik aan het sterfbed van mijn oma, mijn moeder en een vriendin mogen zitten.
En dan zijn er natuurlijk ook nog een aantal huisdieren geweest – onze healers en teachers in klein formaat.

Het is voor mij erg bevrijdend geweest om alles daaromheen in mezelf onder ogen te zien en te verwerken, inclusief de angst voor zoveel verdriet in mijn lichaam en het verlangen om zelf te sterven. Gaandeweg kon ik voelen dat het sterven van een lichaam een overgang voor de ziel is, en niet het ‘einde’ dat veel mensen vrezen.

In de laatste twintig jaar is bovendien mijn besef gegroeid dat de ziel na het sterven van het lichaam de balans van het leven opmaakt (heel respectvol en liefdevol !), en dan weer keuzes maakt voor een nieuwe incarnatie. Ook om die reden vind ik het mooi om te werken met mensen die zoveel mogelijk uit dit huidige leven willen afronden voordat hun lichaam sterft.