Eén vinger naar de ander, drie naar mezelf

Haar pijn snijdt door mij heen en ik buig voorover in een verkramping van mijn hart.

Hoe kán ze dit nu zó zien?
Waarom hóórt ze mij niet, als ik zeg dat het leven anders bekeken zo heel veel milder kan?

Eindelijk baadt onze Aarde weer in het licht, en baadt zij ons in licht.
Al onze angsten en afwijzingen en oordelen liggen pijnlijk bloot,
Om aan te kijken, te omarmen en uit te pakken.
Diep van binnen is er enkel onvoorwaardelijke liefde.

De bevrijding van onze opgelegde, aangeleerde, ingesleten, o zo schijnveilige en o zo vertrouwde kokervisie stijgt uit de Aarde op,
Hangt in de lucht,
Ligt op onze lippen …

Maar zij veegt langs haar mond en pakt de krant
En voedt haar ogen met zwarte inkt.

Haar pijn raakt mijn pijn en ik struikel,
Duikel
In de put van mijn eigen oordeel.

Haar pijn schiet door mij heen en ik buig voorover met stromende ogen.

Ik keer naar binnen en vraag om inzicht.

Ondergedompeld in het aardse leven, beleeft ieder het eigen perspectief.
We schrijven allemaal onze eigen verhalen voor de bibliotheek van het bewustzijn.

Mijn hart verzacht, mijn hand ontspant, mijn ogen en oren gaan open.

Ik schurk mijn rug tegen de muur van mijn put,
Zwem nog even rond en kijk naar boven.

Dit is míjn o zo schijnveilige en o zo vertrouwde kokervisie.
En ik zwelg er nog even in, voor het wonder van het beleven.

Mijn tranen stromen nu voluit en mijn pijn lost erin op.
Gelouterd en lachend spoel ik over de rand van mijn put.

Haar pijn sluipt door mij heen en ik buig voor haar levenslust.

Ik zit naast mijn put, genesteld in het zout der tranen.
Mijn hart, mijn ogen en oren zijn open, vol verwondering.

Nu kan ik háár horen, als ze me vertelt wat zíj belangrijk vindt.
Begrip voor haar keuzes welt op in mijn hart.

Zij heeft haar pijnlijke leven lief, en maakt er iets moois van.

Ik zie hoe zij zingt, vecht, huilt, bidt, lacht, werkt –
En ík bewonder: hoe een grootse ziel haar leven leeft.

We schrijven allemaal onze mooie, spannende, pijnlijke, lieve en wonderlijke verhalen.
Alles is welkom.

Haar pijn stroomt door mij heen en ik buig voor haar prachtige scheppingskracht.

De put aan het woord

Ach mensen, hebt uw putten lief
Zoals alleen een mens dat kan.

Mensen putten inzicht uit hun hindernissenbaan
En díe introspectie is de zin van ONS bestaan.

Kijk daar, dat mens dat alles denkt te weten, dat alles denkt te overzien.
Zou zij écht tot inkeer zijn gekomen, als zij MIJN binnenkant nooit had gezien?

Ze weet wel dat ze nog niks weet,
Maar oordeelt snel als ze dit vergeet.
Ach kijk, ze duikelt alweer binnen,
Om het volgend oordeel te ontginnen.

Dus daar waar mensen putten willen mijden
Breng IK een ode aan het lijden.

Ach mensen, hebt uw putten lief
Zoals alleen een mens dat kan.